quarta-feira, novembro 11

Magusto an Dues Eigreijas

Aparecei todos i lhebai un amigo!
Hai que ir!

terça-feira, novembro 10

Como tudo e nada mudou em terras de Miranda??

L' outro die, andubiran por Dues Eigreijas, dous jornalistas a mostrar a todos que passaban ne ls cafés um filme: "Trás-os-Montes".
Tiroran retratos, scribian todo l que ls "autóctones" dizian... Stubiron culs Pouliteiros, cun tiu Lázaro i mais alguns de quien faloran. Benian a fazer ua reportage, para l jornal Público, de las tierras de Miranda de agora para cumparar cum las tierras de Miranda que apareciu nesse filme.


"Trás-os-Montes (1976) é um filme português de António Reis (cineasta) e de Margarida Cordeiro. Trata-se de um documentário ficcionado (docuficção) com uma escrita acentuadamente poética e não narrativa. Especificamente, é uma etnoficção: retrata personagens típicas da Terra Fria, o nordeste montanhoso de Portugal, inventariando hábitos seculares, num ambiente rural majestoso. É uma das obras representativas do movimento do Novo Cinema e uma das primeiras docuficções portuguesas." (Retirado de wikipédia.com)

Uns dias apuis apareciu la reportage que la podeis ler eiqui: http://jornal.publico.clix.pt/noticia/06-11-2009/como-tudo-e-nada-mudou-em-terras-de-miranda-18164144.htm

André, que ya sabia de la reportage, cumprou l jornal para que todos bissem, mais ua beç, Dues Eigreijas por esse mundo scrito an las fuolhas dum jornal.

L testo era enorme i ua buona parte era de ls de la nuossa tierra.

Ampeçando por ls retratos, aparecia tiu Lázaro mi triste cula mano a tapar la cara. Diç tiu Lázaro: de tanto retrato que tiroran a las canhonas, a mi a bosear por eilhas, l perro i tubiran que poner esta!

Quando ampecei a ler lhougo quedei algo mal ampressionada:
.
"Uma aldeia que já é vila wireless, e atrás do monte um pastor que se enforca. Um pauliteiro que ontem dançou em Nova Iorque, e hoje não tem emprego. Escola para todas as crianças, e não há crianças."
.
Cuntinuei a ler i cada beç menos me agradaba l sentido que l testo lhebaba i las cousas que puniron alhá, cume poner cousas tan intimas cume las cousas que tiu Lázaro cuntou, pansando el que num era nada daquilho que iban a scriber.
.
Isto só ie la mie oupinion mas, nal miu muodo de ber las cousas, i ponendo de lhado l'ourgulho que tengo an ser i bibir an tierras de Mirranda, acho que estes jornalistas beniron ya cum la cabeça feita de la cidade onde todo les parece tan bonito, onde para els naide passa fame, i num fuoran capazes de ber toda la beleza que hai neste cantico de Pertual. I l pior de todo, ie que l scribiran para que todos soubessem cume de ciegos beniron i se scaporan.