domingo, outubro 10

Recumponer la lhembráncia

Aguardo la benida de l friu tapado
an raças de sol yá pouco eificaç.
Prijoneiro dun einebitable barranco cósmico
que todo arrastra pa las perfundas de l cielo.
La casa cerra-se-me na cara: fecha
las puortas, guardará las jinelas
para outra ouportunidade.

Ye yá mais mais fuorte l oupor que la chicha,
l cuorpo nien siempre le responde al spechucar
de l antigo ritual. Talbeç tenga de m’ir, la muntanha
amanaça-me cun sues lias de silenço
i you sou un bielho que recumpon la lhembráncia
pa le dar de quemer als seranos de manhana
sien me squecer de mi.

Fernando de Castro Branco, A Carvão, p. 72.
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Reorganizar a memória

Espero o regresso do frio agasalhado
em raios de sol já pouco eficaz.
Prisioneiro de um invitável abismo cósmico
que tudo arrasta para os confins do céu.
A casa fecha-se ostensivamente: cerra
as portas, guardará as janelas
para outra oportunidade.

É já mais forte o impuldo que a carne,
o corpo nem sempre responde às invectivas
do velho ritual. Talvez tenha de partir, a montanha
ameaça-me com os seus tentáculos de silêncio
e eu sou um velho que reorganiza a memória
para alimentar os próximos serões
sem me esquecer de mim.]



Sem comentários: