Solo you sei l’alquimie de tues pulsaciones
i isso faç mais suspeita la nuossa antemidade.
Guardo este segredo cumo quien guarda
ua agonie ne l coraçon
un lhinfoma ne l sangre.
I quando las abes bénen de África
para çpenhicar ls tous panes i las tues moras,
yá muitá you te bebo las fuontes,
cumo se ua sede sien fondo me
crecira na ambuça de las manos.
Ne l renhon de la nuite, streilas scapadas, de
stranhas puntas, ajúntan-se pula calhada
neste cielo, scundendo de uolhos strangeiros
ls rastros lhíquidos de sous relhumbros
i ls que dízen que l sol ye para todos
quando nace, nunca bírun ua ourora
a arder andrento de ti, antre airicos de madressilbas
ne l piquete dua peinha.
Fernando de Castro Branco, Alquimia das Constelações (2005)
Traduçon de Fracisco Niebro
[an pertués
Duas Igrejas
Só eu conheço a alquimia das tuas pulsações,
e isso torna mais suspeita a nossa intimidade.
Guardo este segredo como quem guarda
uma angústia no coração,
um linfoma no sangue.
E quando as aves chegam de África
para debicar os teus trigos e as tuas amoras,
há muito eu te bebo as fontes,
como se uma sede desmedida me
crescesse na concha das mãos.
No pino da noite, estrelas foragidas, de
estranhas pontas, reúnem-se em segredo
neste céu, escondendo de olhos estrangeiros
os rastos líquidos dos seus brilhos,
e os que dizem que o sol é para todos,
quando nasce, nunca viram uma aurora
a arder dentro de ti, entre brisas de madressilvas,
no alto de uma fraga.]
domingo, abril 25
quinta-feira, abril 15
Passada la Páscoa, l tiempo de l jejum i la fiesta feita, eiqui bengo pra bos deixar mais uns retratos de l que inda se bai passando an Dues Eigreijas.
L Sábado antes de Páscoa stube bien animado, la cena staba mi sabrosa, la feirica num stube mala i ls pricipals de la fiesta , ls Pauliteiros, stan de parabiens. Els serbiran la cena, els benderan camisolas, els beiloran i todo cun muitas ganas de ir a besitar ls nuossos cunterraneos de l Canada, que ie pra isso que andam tan sfourçados.
Ie berdade, l'anho passado fuoran a Nova york ast'anho ban a Toronto, que ie cume quien diç a Mississauga para ls festejos de las quemunidades pertuesas ne l Canada que num son pequeinhas.
Se tubirdes l programa de las fiestas mandaimos que ie para que todas saiban onde i quando pudan ir a be-los.
Se quejirdes cuntribuir cum algum scribimos para dues.eigreijas@gmail.com que ya bos deziremos cume l podeis fazer.
terça-feira, abril 6
Staçon de Dues Eigreijas
De tiempos a tiempos, ls caminos zbarrában-se-me na cara.
Nun habie passos que balíran para atrabessar
ls beneiros i ls atalhos
de la nineç.
Carregaba lhembráncias, campos calhados
cun sue lhuç caída, páigina
de riscos i apagados,
de adonde chegaba ua música antiga
cun gusto a puolo i a muortos.
Ne l fumo que chube, de ningun cigarro sinto la falta.
Pegórun fuogo ls panes i alegries
i por isso nien sei porque torno
a este derrepente que lhieba
al sítio de l fierro i de las biaiges.
Carriles pa la muorte. Máquinas
de selombra.
Ajuleijos na lhembráncia. L coraçon
an derrota.
Fernando Castro Branco, Estrelas Mínimas [in Carvão, poesia reunida, 2009]
Traduçon de Fracisco Niebro
[an pertués :
Estação de Duas Igrejas
De tempos a tempos, os caminhos embatiam-me na cara.
Não havia passos que valessem para atravessar
os veios e os atalhos
da infância.
Carregava lembranças, espaços silenciosos
com a sua luz tombada, página obscura
de traços e rasuras,
de onde chegava uma música antiga
com sabor a pó e a mortos.
No fumo que sobe, de nenhum do cigarro sinto a falta.
Incendiaram-se trigais e alegrias
e por isso nem sei porque reincido
neste impulso que leva
ao lugar do ferro e das viagens.
Carris para a morte. Locomotivas
de sombra.
Azulejos na memória. O coração
a saque.]
Nun habie passos que balíran para atrabessar
ls beneiros i ls atalhos
de la nineç.
Carregaba lhembráncias, campos calhados
cun sue lhuç caída, páigina
de riscos i apagados,
de adonde chegaba ua música antiga
cun gusto a puolo i a muortos.
Ne l fumo que chube, de ningun cigarro sinto la falta.
Pegórun fuogo ls panes i alegries
i por isso nien sei porque torno
a este derrepente que lhieba
al sítio de l fierro i de las biaiges.
Carriles pa la muorte. Máquinas
de selombra.
Ajuleijos na lhembráncia. L coraçon
an derrota.
Fernando Castro Branco, Estrelas Mínimas [in Carvão, poesia reunida, 2009]
Traduçon de Fracisco Niebro
[an pertués :
Estação de Duas Igrejas
De tempos a tempos, os caminhos embatiam-me na cara.
Não havia passos que valessem para atravessar
os veios e os atalhos
da infância.
Carregava lembranças, espaços silenciosos
com a sua luz tombada, página obscura
de traços e rasuras,
de onde chegava uma música antiga
com sabor a pó e a mortos.
No fumo que sobe, de nenhum do cigarro sinto a falta.
Incendiaram-se trigais e alegrias
e por isso nem sei porque reincido
neste impulso que leva
ao lugar do ferro e das viagens.
Carris para a morte. Locomotivas
de sombra.
Azulejos na memória. O coração
a saque.]
Subscrever:
Mensagens (Atom)